قمر چه تیشه زنی روز و شب به بنیادم
چه غم که سر خوش عشق و ز باده دلشادم

ردای جامه زهدم به تن که شیخم من

ریا و سمعه بود درس من که استادم

هر آنچه مایه تزویر مردمان کردم

ته پیاله ای از باده داده بر بادم

منم که عاشق و رند بلا کش اویم

جواب عهد الستش بلی بلی دادم

اگر چه رو سیهم بنده علی هستم

ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادم

بیا و بگذر از این کذب لیلی و مجنون

که این فسانه مکرر شده ست در یادم

حدیث خسرو و شیرین نموده کامم تلخ

که من نه کوهم و نی تیشه و نه فرهادم

مگو مگو دگر از عشق وامق و عذرا

بده بده تو نشانی ز سرو و شمشادم

بیا بیا و قصه عشق علی و زهرا گو

بکو که تا تو بگویی ز شوق جان دادم

بدین روانی طبعش ببین که (حامد) گفت:

به عشق حضرت زهرا غلام خوشزادم

(استاد بزرگوار حجت الاسلام معاونیان)