تویی که این همه دارالشفایِ دل داری

نرفته از حرمت نا امید بیماری

دوباره نغمه نقّاره خانه می آید

شفا گرفته کسی با تفضّلت ! آری

کجاست گوش دلی تا که بشنود هر روز

از این ترنم نقاره بانگ بیداری

دو بال پر زدنت را قنوت اشکت کن

ببین برای پریدن عجب سبکباری

دوباره پنجره فولاد و إذن کرب و بلا

میان صحن حرم شد چه گریه بازاری

دوباره روضه گرفتند زائران اینجا

بیاد مشک عطش نوش و خشک سرداری

رهاست در نفس این حرم شمیم یاس

به یاد علقمه و قبر حضرت عباس