یادمه از ابتدای نوجوانی وقتی کم کم وارد بحث های سیاسی شدم
همیشه یکی از نکاتی که من رو مملو از حس غرور می کرد این بود
داشتن نیروی های نظامی مومن و افتخار آفرین
و دستگاه بسیار نیرومند و خدامحور اطلاعات بود
جمهوری اسلامی ایران همیشه مدیون زحمات این عزیزان بوده و هست

ولی این روزها کمی سردرگمی باعث آزارم شده!
آخه مسیر دسته عزای روز شهادت حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها
سال گذشته حدود سه کیلومتر بود
امسال مسئولین با بهانه امنیت مسیر رو کردند پانصد متر!

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم!!!
یکی دو روزه ابلیس رانده شده دست از سرم بر نمیداره
همش در گوشم تکرار میکنه که :
آخه وقتی از پس امنیت یه خیابون بر نمیان پس با این همه دشمن و این همه وسعت ایران چه می کنند؟

شاید هم نفوذ کسانی که با فاطمیه دشمنی دارند خیلی زیاد شده