این مطلب رو برای اونایی می نویسم که فکر میکنن ظاهر اعمال بندگان مهم نیست و فقط دل باید پاک باشه و از این جور حرفا
چطور ما باید انتظار داشته باشیم که خدا باید همه جوره بهمون حال بده در صورتی که ما هبچ کدام از جرفاش رو عمل نمیکنیم
درسته که خدا خیلی باحاله ولی....
کسانی که معتقدند اصل دل آدمه دقیقا درست فکر میکنن
ولی چطور میشه که انسان در ظاهر نافرمانی الله جل جلاله رو بکنه ولی در دل عاشق خدا باشه
همه سعی عاشق در به دست آوردن دل معشوقه و لا غیر

 

خداوند تعالى در حدیث قدسى مى‏فرماید:
(عبدى اطعنى حتى اجعلک مثلى فانّى اقول کن فیکون، فانت تقول کن فیکون)
اى بنده من! مرا اطاعت کن تا تو را مانند خود قرار دهم، همان طور که من مى‏گویم باش، پس موجود مى‏شود، تو نیز بگویى، بشو، پس موجود شود.
و روى الحافظ البرسیّ قال:
ورد فی الحدیث القدسیّ عن الربّ العلیّ أنّه یقول: عبدی أطعنی أجعلک مثلی، أنا حیّ لا اموت اجعلک حیّا لا تموت، أنا غنیّ لا أفتقر أجعلک غنیّا لا تفتقر، أنا مهما أشاء یکون أجعلک مهما تشاء یکون.
 در روایت قدسى از قول خداوند بلند مرتبه آمده که مى‏فرماید: بنده‏ام، مرا اطاعت کن تا تو را مانند خود سازم. همان طورى که من زنده هستم و نمى‏میرم تو هم همیشه زنده باشى. همان طورى که من غنى هستم و فقیر نمى‏شوم تو هم همیشه غنى باشى. همان طورى که من هر چه را اراده کنم مى‏شود تو را هم همین طور سازم.

یاعلی

وضع اجتماعى و تباهى مسلمانان هنگام ظهور حضرت حجت علیه السّلام‏
حضرت امام صادق علیه السلام در پاسخ یکی از شیعیان که سوال کرده بود اینان (خلفای جور) تا کى سلطنت خواهند کرد و چه هنگام از دست ایشان آسایش به دست خواهد آمد؟ فرمودند: آیا نمى‏دانى که هر چیزى مدّتى دارد؟ او گفت: آرى
حضرت فرمود: آیا براى تو سودى خواهد داشت که بدانى این امر هرگاه موعدش فرا رسد، از یک چشم به هم‏زدن سریعتر خواهد بود؟ اگر تو وضع ایشان را نزد خداوند مى‏دانستى بیشتر و سخت‏تر آنها را دشمن مى‏داشتى، و اگر تو یا همه مردم زمین بکوشید، آنان را در گناه بیشترى که در آن بسر مى‏برند درآورید نتوانید. پس شیطان تو را از جاى به در نبرد و نلغزاند، زیرا عزّت از آنِ خدا و رسول خدا و مؤمنان است، ولى منافقان نمى‏دانند.
آیا نمى‏دانى که هر که منتظر امر ما باشد و بر آزار و ترس خود صبر کند، فردا با ما محشور شود؟ هر گاه دیدى که حق و اهل حق از میان رفتند و ناحق، همه جا را فرا گرفت، و قرآن کهنه شمرده شد و در آن تحریفاتى بوجود آوردند، و آن برحسب نظرها تفسیر و تأویل شد و دیدى که دین وارونه گشته همچون ظرف آب، و اهل باطل بر حق چیره گشته‏اند، و شرّ و بدى آشکار است و از آن بر حذر نمى‏دارند، و بدکاران را معذور مى‏شمارند، و فسق هویدا شده و مردان به مردان کفایت کنند و زنان به زنان، و دیدى مؤمن دم مى‏بندد و سخن او پذیرفته نمى‏آید، و فاسق دروغ مى‏گوید و دروغ و افترایش را باز پس نمى‏زند، و دیدى که کوچک، بزرگ را خوار مى‏شمارد، و پیوند خویشى گسسته مى‏گردد، و دیدى که با ستاینده فسق و فجور ملاطفت مى‏شود، و سخن او رد نمى‏شود، و پسران خود را بجاى زنان قرار مى‏دهند و زنان با زنان ازدواج مى‏کنند، و ستایش رو به فزونى نهاده، و مرد ثروت خویش را در غیر طاعت خدا خرج مى‏کند و از این کار جلوگیرى نمى‏شود و دستش را نمى‏گیرند.
و دیدى که اگر کسى کوشش مؤمن را ببیند از آن بخدا پناه برد، و همسایه، همسایه را بیازارد بى ‏هیچ مانعى، و دیدى کافر شاد است بدان چه در مؤمن بیند، و خوش است بدان چه از فساد در زمین مى‏بیند، و دیدى که آنان که از خدا نمى‏هراسند آشکارا مِى مى‏نوشند و براى آن انجمن مى‏کنند، و دیدى که آمر به معروف خوار است، و فاسق نسبت بدان چه خدا دوست ندارد، توانمند است و ستوده، و دیدى قرآن‏دانان، خوار مى‏شوند و هر که هم آنان را دوست مى‏دارد خوار مى‏گردند، و راه خیر بسته شده است و راه شرّ و بدى باز است و در آن مى‏روند، و خانه خدا بى‏زائر مانده و فرمان ترک آن را مى‏دهند، و مرد مى‏گوید آنچه را نمى‏کند، و دیدى مردان خویش را براى استفاده مردان آماده مى‏کنند و زنان خود را براى زنان.و دیدى وسیله زندگى مرد از دُبُر اوست، و وسیله زندگى زن از فرج او، و دیدى زنان انجمن مى‏کنند چنان که مردان.
و دیدی فرزندان (عبّاس) آشکارا زنانگى را پیشه کردند و خضاب بستند و سر را شانه زدند، چنانچه زنان براى شوهران خود (آرایش می کنند)، و به مردان پول دادند به خاطر فروجشان و دیدى انسان توانگر گرامى‏تر است از انسان مؤمن، و ربا پدیده‏اى است که بر آن عیب گرفته نمى‏شود، و زنان را به زنا بستانند، و دیدى که زن با شوهر خود، بر سر همبستر شدن با مردان اجنبی سازش کند، و دیدى بیشتر مردم، و بهترین خانه‏ها، آن باشد که زنان را در فسقشان یارى مى‏رساند، و مؤمن را دیدى که غمگین است و تحقیر شده و ذلیل، و دیدى که بدعت و زنا آشکار شده است و مردم به گواه باطل اعتماد مى‏کنند، و دیدى که حلال حرام، و حرام حلال، شمرده مى‏شود، و دیدى که حکم دین به رأى، معیّن مى‏شود، و قرآن و احکامش معطل مانده است، و براى جسارت بخدا و ارتکاب کار بد، مردم انتظار شب را نمى‏کشند، و دیدى که مؤمن نمى‏تواند کارهاى زشت را انکار کند مگر به قلبش، و دیدى مال فراوانى در راه به خشم آوردن خدا خرج مى‏شود، و والیان و فرماندهان کافران را نزدیک خویش مى‏سازند، و اهل خیر را از خود دور مى‏کنند،و در حکومت رشوه مى‏گیرند، و دیدى فرمانروایى و گرفتن منصب به مزایده گذارده مى‏شود، و دیدى مردان با محرمان خود زنا مى‏کنند، و بدانها از گرفتن زن اکتفا کنند.
و دیدى که مرد به صرف تهمت و گمان کشته مى‏شود، و به خاطر خواهى مرد نر غیرت‏ورزى کنند، و جان و مال در راه عشق او دهند، و دیدى که مرد را براى همبستر شدن با زن به نکوهش گیرند، و دیدى که مرد از کسب هرزگى زنش نان مى‏خورد، و این حقیقت را مى‏داند و نگهش مى‏دارد، و دیدى که زن بر شوهر خود تسلّط دارد، و آنچه را شوهر نمى‏خواهد انجام مى‏دهد، و به شوهر خود خرجى و پول جیب مى‏دهد، و دیدى که مرد زن و دخترش را به اجاره مى‏دهد، و به خوراک و نوشیدنى پستى راضى است، و دیدى که سوگند بخداوند عزّ و جلّ به ناحق فراوان شده، و دیدى که قمار بازى پدیدار گشته است، و شراب آشکارا مى‏فروشند و مانعى ندارد، و دیدى زنها خود را به کفّار مى‏بخشند، و ساز و آواز آشکار گشته است، و مردم از آن گذر کنند و هیچ کس کسى را از آن منع نکند و کسى جرأت نکند جلو آن را بگیرد، و دیدى کسى که از تسلّط او مى‏ترسند مردم را خوار مى‏کند.
و دیدى نزدیک‏تر مردم به فرمانروایان کسى است که، به دشنام ده ما اهل بیت، مدح و ثنا گوید، و دیدى هر که ما را دوست دارد او را ناحق شمارند و گواهیش را نپذیرند، و دیدى که در گفتار ناحق با هم رقابت کنند، و دیدى که قرآن و شنیدنش بر مردم گران است، و شنیدن باطل بر مردم آسان، و دیدى همسایه از ترس زبان همسایه او را گرامى مى‏دارد، و دیدى حدود معطل شده، و در آن بنا بر هوى و هوس عمل مى‏شود، و دیدى که مساجد آراسته گشته است، و دیدى که راستگوتر مردم در میان ایشان کسى است که افترا زند و دروغ گوید، و دیدى شرّ پدیدار شد، و هم سخن چینى، و دیدى ستمگرى شیوع یافت، و غیبت را سخن خوشمزه مى‏شمارند و مردم بدان یک دیگر را مژده مى‏دهند، و دیدى به حج مى‏روند، و جهاد مى‏طلبند، جز براى رضاى خدا، و دیدى سلطان مؤمن را به خاطر کافر خوار مى‏کند، و ویرانى بر آبادانى چیره مى‏گردد، و مردم از کم فروشى روزى مى‏خورند، و خونریزى را سبک و آسان مى‏شمرند، و مردم براى طلب دنیا ریاست طلبد و خود را به بد زبانى شهره کند، تا از او ترسند، و امور بدو واگذار شود.
و دیدى نماز را خوار و سبک مى‏شمارند، و دیدى مردى را که مال فراوان دارد، ولى از زمان دارایى آن زکاتش را نپرداخته است، و قبر مرده را نبش کنند، و مخدوشش سازند و کفنش را بفروشند، و دیدى که آشفتگى فراوان شده است، و مرد شب کند در غفلت و خمارى، و بامداد کند در مستى، و باکى ندارد که مردم در چه وضعى باشند، و دیدى که با چهارپایان نزدیکى مى‏شود، و بهائم یک دیگر را بدرند، و دیدى مردى به جاى نماز خود برود و برگردد در حالى که جامه‏اى به تن ندارد، و دیدى دل مردم سخت شده و دیدگانشان خشکیده، و یاد خدا بر آنها گران است.
و دیدى حرام خوردن پدیدار شده است، و در آن با یک دیگر رقابت مى‏کنند، و دیدى‏ که نمازگزار براى خودنمایى به مردم نماز مى‏خواند، و دیدى مسأله‏دان و فقیه دین جز براى دین مسأله مى‏آموزد، و دنیا و ریاست مى‏جوید، و دیدى مردم به همراه کسى هستند که چیرگى دارد، و دیدى طالب حلال نکوهش، و طالب حرام ستایش، مى‏شود و بزرگش مى‏دارند، و دیدى که در حرمین [مکه و مدینه‏] کارى مى‏کنند که پسند خدا نیست، و کسى جلوشان را نگیرد، و احدى میان آنها و کردار زشتشان مانع نشود.
و دیدى در حرمین [مکه و مدینه‏] اسباب لهو پدیدار شده است و دیدى مردى که به حق سخن مى‏گوید یا امر به معروف و نهى از منکر کند، در برابر کسى نزد او برمى‏خیزد و وى را اندرز مى‏دهد که: این تکلیف تو نیست، و دیدى مردم با هم هم چشمى مى‏کنند و به مردم بد اقتدا مى‏کنند، و دیدى روش خیر و راه آن، تهى است و کسى از آن گذر نمى‏کند، و دیدى مرده را به باد مسخره مى‏گیرند، و کسى از او در هراس نمى‏افتد و در هر سال، شرّ و بدعت پیش از سال گذشته مى‏گردد، و دیدى مردم و محافل جز از توانگران پیروى نمى‏کنند، و دیدى به گدا چیزى مى‏دهند، تا در برابر بدو بخندند، و براى جز خدا به او ترحّم مى‏شود.
و دیدى نشانه‏هاى آسمانى هست، ولى کسى از آنها هراس نمى‏کند، و دیدى مردم چون بهائم بر هم مى‏جهند، و کسى از ترس مردم منکر کار آنها نمى‏گردد، و دیدى که مرد جز در راه خدا خرج بسیارى مى‏کند و در راه اطاعت الهى از اندک دریغ مى‏ورزد، و دیدى ناسپاسى از پدر و مادر پدیدار شده است، و پدر و مادر را به چشم کم مى‏نگرند و در پیش فرزند، از همه بدتر باشند، و فرزندان از افتراء به آن دو، شاد گردند.
و زنان را دیدى که بر حکومت چیره شده‏اند و هر کارى را به دست گرفته‏اند و کارى انجام نشود جز آنچه آنها طرفدارش باشند، و دیدى شخصى به پدرش افترا مى‏زند، و بر پدر و مادر خود نفرین مى‏فرستد و از مرگشان شاد مى‏شود، و دیدى چون مردى روزى را به سر آورد، و در آن گناه بزرگى اعم از هرزگى و کم فروشى، و درآمدن به بستر حرام و میخوارى نکرده دلتنگ و غمناک گردد و پندارد که آن روز بر او نامبارک بوده و از عمرش حساب نبوده و دیدى که سلطان، خوراک را انبار کند و نگهدارد تا گران بفروشد، و دیدى خمس و سهم امام به ناحق تقسیم مى‏شود و با آن قمار مى‏زنند و میخوارى مى‏کنند، و دیدى که با شراب به مداواى بیمارى مى‏پردازند و براى بیمار نسخه آن را مى‏گیرند و از آن درمان مى‏طلبند، و دیدى مردم همه در ترک امر به معروف و نهى از منکر و ترک دیندارى هماهنگ شده‏اند، و دیدى باد بر پرچم اهل نفاق مى‏وزد و پرچم اهل حق، بى‏حرکت است، و دیدى در برابر گفتن اذان و خواندن نماز مزد مى‏گیرند، و دیدى مسجدها پر مى‏شود از کسانى که از خدا نمى‏هراسند و در آنها براى غیبت و خوردن گوشت اهل حق گرد مى‏آیند و به وصف نوشیدنی هاى مست‏کننده مى‏پردازند.
و دیدى که پیشنماز مست براى مردم نماز مى‏خواند و مستى است لا یعقل، که مستى او را نکوهش نمى‏کنند، و هر گاه مست شود گرامیش مى‏دارند و از او ملاحظه مى‏کنند و مى‏ترسند، در حالى که او رهاست، و کیفر نمى‏شود و مستى او را معذور مى‏دارند، و دیدى که مال یتیم خور را به شایستگى مى‏ستایند و قاضیان بر خلاف آنچه خدا امر کرده، حکم مى‏کنند، و دیدى فرمانروایان جنایتکار را براى طمع امین ساخته‏اند، و دیدى فرمانروایان ارث را براى اهل فسق، و بدکارى و جسارت بر خدا تخصیص مى‏دهند، تا از آنها حق و حسابى بگیرند، و آنها را واگذارند، تا هر چه مى‏خواهند انجام دهند، و دیدى بر سر منبرها به تقوى توصیه مى‏شود ولى خود گوینده بدان عمل نمى‏کند، و دیدى که وقت نماز را به چیزى نمى‏گیرند، و دیدى صدقه و زکات را به وساطت دیگران به مستحقان دهند و قصد رضاى خدا در دادن آنها در میان نیست، و به سبب درخواست مردم آن را پرداخت مى‏کنند، و دیدى نهایت همّ مردم شکم و فرج آنهاست، و باکى از این ندارند که چه بخورند و با که همبستر شوند و دنیا را دیدى که بدیشان روى آورده است، و دیدى که نشانه‏هاى حق و درستى پوسیده شده‏اند.
در این هنگام بر حذر باش، و از درگاه خداوند سبحان نجات بخواه و بدان که مردم، گرفتار خشم خدایند و خداوند به آنها مهلت مى‏دهد براى امرى که با آنها خواهد کرد و تو مراقب خویش باش، و بکوش تا خداوند عزّ و جل تو را بر خلاف روش‏ آنها ببیند، و اگر عذابى برایشان فرستاد و تو در میان آنها قرار داشتى، به دریافت رحمت الهى شتافته‏اى، و اگر از آنها جدا باشى آنان گرفتار عذاب شوند و تو از آنچه ایشان در آن هستند، از جسارت بر خداوند عزّ و جلّ بیرون آمده‏اى. و بدان که خداوند اجر نیکوکاران را تباه نمى‏کند و همانا که رحمت خدا به نیکوکاران نزدیک است.

  عشق در دیدگاه اهل بیت علیهم السلام

عشق در لغت یعنی:
العِشْقُ: فرط الحب‏ (عشق: شدت دوست داشتن)

 

نمونه عشق ممدوح در روایات:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الصادق علیه السلام قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم): أَفْضَلُ النَّاسِ مَنْ عَشِقَ الْعِبَادَهَ فَعَانَقَهَا وَ أَحَبَّهَا بِقَلْبِهِ وَ بَاشَرَهَا بِجَسَدِهِ وَ تَفَرَّغَ لَهَا فَهُوَ لَا یُبَالِی عَلَى مَا أَصْبَحَ مِنَ الدُّنْیَا عَلَى عُسْرٍ أَمْ عَلَى یُسْر. (الکافی ؛ ج‏2 ؛ ص83)
رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: از همه مردم برتر و بهتر در پرستش الهى کسى است که به عبادت خدا عشق‏ورزى کند، معانقه نماید، بندگى پروردگار را در دل دوست بدارد و با بدن انجام دهد.

 

مذمت عشق به غیر الله:
عَنِ الْمُفَضَّلِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام عَنِ الْعِشْقِ؛ قَالَ: قُلُوبٌ خَلَتْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ حُبَّ غَیْرِهِ
امام صادق  علیه السلام در جواب مفضل که در مورد عشق سوال کرده بود فرمودند:
قلب هایی هستند که از یاد خدا غافل شدند پس خداوند حب غیر خودش را به آنها چشاند!!!

امیرالمومنین: ...وَ مَنْ عَشِقَ شَیْئاً أَعْشَى بَصَرَهُ وَ أَمْرَضَ قَلْبَهُ فَهُوَ یَنْظُرُ بِعَیْنٍ غَیْرِ صَحِیحَةٍ وَ یَسْمَعُ بِأُذُنٍ غَیْرِ سَمِیعَةٍ قَدْ خَرَقَتِ الشَّهَوَاتُ عَقْلَهُ وَ أَمَاتَتِ الدُّنْیَا قَلْبَهُ وَ وَلِهَتْ عَلَیْهَا نَفْسُهُ فَهُوَ عَبْدٌ لَهَا....
هرکس به چیزى عشق ناروا ورزد، نابینایش مى‏کند، و قلبش را بیمار کرده، با چشمى بیمار مى‏نگرد، و با گوشى بیمار مى‏شنود. خواهش‏هاى نفس پرده عقلش را دریده، دوستى دنیا دلش را میرانده است، شیفته بى اختیار دنیا و برده آن است و برده کسانى است که چیزى از دنیا در دست دارند.
دنیا به هر طرف برگردد او نیز بر مى‏گردد، و هرچه هشدارش دهند از خدا نمى‏ترسد. از هیچ پند دهنده‏اى شنوایى ندارد، با اینکه گرفتار آمدگان دنیا را مى‏نگرد که راه پس و پیش ندارند و در چنگال مرگ اسیرند. مى‏بیند که آنها بلاهایى را که انتظار آن را نداشتند بر سرشان فرود آمد و دنیایى را که جاویدان مى‏پنداشتند از آنها جدا شده و به آنچه در آخرت وعده داده شده بودند خواهند رسید، و آنچه بر آنان فرود آید وصف ناشدنى است.

 

حضرت امیر علیه السلام جزای عاشق شدن را چنین بیان فرمودند:
الْهِجْرَانُ عُقُوبَةُ الْعِشْق‏

اما واقعا عشق چیست؟
امیر المؤمنین علیه السلام‏ فرمودند:
عشق و علاقه کلید گرفتارى است‏
کسی نمیگه گرفتار شدن بده بلکه بستگی داره گرفتار چه کسی شده باشیم!
خیلی روشنه که گرفتار خدا و اهل بیت شدن اصلا هم بد نیست!!!

 

مرحوم فیض در رساله «گلزار قدس» در این مقام آورده است که:
«و امّا آنچه گروهى از قاصران گمان کرده‏اند که نسبت عشق و محبّت به جناب الهى روا نیست از جمود طبع ناشى شده و بناى آن بر قصور است از شناختن جناب الهى، و معنى عشق نیست مگر فرط محبّت و استیلاى آن که در قرآن مجید از آن به شدّت حبّ تعبیر شده چنان که مى‏فرماید:
وَ الَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ.

از امام حسین علیه السّلام روایت شده که فرمودند:
هنگامى که حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها دختر پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم بیمار شد به حضرت امیرالمومنین علیه السّلام وصیّت کرد که موضوع بیمارى وى را مخفى بدارد و احدى را از آن مطّلع ننماید. امیرالمومنین علیه السّلام به وصیّت او عمل کرد. و شخصا پرستارى حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را عهده‏دار بود و اسماء بنت عمیس در این کار کمک مى‏کرد. چون هنگام رحلت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها فرا رسید وصیّت کرد که حضرت امیرالمومنین علیه السّلام متصدّى امر آن بانو شود، شبانه او را دفن کند و قبر مطهّرش را مخفى نماید.
امیرالمومنین علیه السّلام این وصیّت را پذیرفت و شبانه او را به خاک سپرد و قبرش را مخفى نمود، هنگامى که از دفن حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها فارغ شد، ناگهان حزن و اندوه شدیدى به حضرتش هجوم آورد و اشک از چشمانش سرازیر شد، و چهره خود را به سوى قبر رسول خدا بازگردانید و فرمود:
سلام من بر تو باد اى رسول خدا! و سلام بر تو از سوى دخترت و نور چشمت که به زیارتت آمده، همو که در بقعه‏ات زیر خاک آرمیده است و خداوند براى او چنان خواست که هر چه زودتر به تو ملحق شود.

اى رسول خدا! صبرم از فراق دختر برگزیده‏ات کاهش یافته و شکیبایى من از دورى سرور زنان از دست رفته، (ولى چاره‏اى نیست) جز آنکه همان گونه که در مصیبت جانگدازت شکیبایى ورزیدم در اینجا نیز صبر پیشه کنم. چرا که من با دست خویش تو را در قبر نهادم و (به هنگام جان دادن سر در آغوش من داشتى آن طور که) جان تو از میان سینه و گلوى من گذشت.
آرى در کتاب خدا براى من برترین پذیرش و تحمّل آمده است که فرموده: «ما همه از خداییم و همگى به سوى او بازمى‏گردیم»؛ امانت بازگردانده و گروگان تحویل داده و زهرا از دستم ربوده شد.
اى رسول خدا! چقدر این آسمان نیلگون و زمین تیره در نظرم زشت جلوه مى‏کند!
راجع به اندوهم چه بگویم که همیشگى است و شبم که به بیدارى مى‏گذرد، و غم از دلم رخت نمى‏بندد تا خداوند خانه‏اى را که تو در آن اقامت دارى برایم برگزیند؛ غصه‏اى دارم جگر سوز و اندوهى شورانگیز، چه زود میان ما جدایى افتاد، و تنها به خدا شکایت مى‏برم.
به زودى دخترت تو را خبر مى‏دهد از همدست شدن امّتت علیه من، پس به اصرار از او بپرس و احوال را از او جویا شو که چه بسا سوزها داشت که در سینه‏اش مى‏جوشید و راهى براى شرح و بیرون ریختن آن نداشت و اکنون خواهد گفت، و خدا داورى خواهد کرد و او بهترین داوران است.
سلام بر شما سلام وداع‏کننده‏اى که نه خشمگین است و نه دلتنگ، که اگر بازگردم از روى دلتنگى نیست و اگر بمانم از بدگمانى نسبت به آنچه خداوند به صابران وعده داده، نمى‏باشد.
آه، آه! باز هم شکیبایى مبارک‏تر و زیباتر است که اگر بیم غلبه چیره‏شوندگان نمى‏بود براى همیشه در اینجا مى‏ماندم و درنگ مى‏نمودم و بر این مصیبت بزرگ چونان زنان عزیز مرده شیون مى‏کردم، (چرا که) همچنان که خداوند نظاره مى‏فرماید، دخترت پنهانى (و دور از چشم بیگانگان) به خاک سپرده مى‏شود و (امّا آشکارا در پیش چشم همگان) حقّش پایمال و از ارثش ممنوع مى‏گردد با آنکه دیر زمانى نگذشته و یاد تو کهنه نگشته است.
اى رسول خدا، شکایت نزد خداوند بلند مرتبه برده مى‏شود و بهترین صبر و دلدارى و عزادارى در باره توست، درود و رحمت و برکات خداوند یکتا و آفریدگار جهانیان بر تو و او باد!