تویی که این همه دارالشفایِ دل داری

نرفته از حرمت نا امید بیماری

دوباره نغمه نقّاره خانه می آید

شفا گرفته کسی با تفضّلت ! آری

کجاست گوش دلی تا که بشنود هر روز

از این ترنم نقاره بانگ بیداری

دو بال پر زدنت را قنوت اشکت کن

ببین برای پریدن عجب سبکباری

دوباره پنجره فولاد و إذن کرب و بلا

میان صحن حرم شد چه گریه بازاری

دوباره روضه گرفتند زائران اینجا

بیاد مشک عطش نوش و خشک سرداری

رهاست در نفس این حرم شمیم یاس

به یاد علقمه و قبر حضرت عباس

از دل کودکی‌ام، در یاد است:

شیر را آهویتان صیاد است!

شرم عفو تو و بسیاری جرم...!؟

هشت ما، در گرو هشتاد است

به که گوئیم که در"رازآباد"

غزل پنجره ها ، فولاد است

شهربدپیله ترین عاقل هاست

نعل وارونه زدن، آزاد است

به سکوتم دل خود، رنجه مدار

که نمک گیر غمت فریاد است

نقره داغم مکن!...اینجا چندیست

آه دلسوختگان ، بر باد است

"سرخود" نآمده ام...شیخی گفت:

قمر چه تیشه زنی روز و شب به بنیادم
چه غم که سر خوش عشق و ز باده دلشادم

ردای جامه زهدم به تن که شیخم من

ریا و سمعه بود درس من که استادم

هر آنچه مایه تزویر مردمان کردم

ته پیاله ای از باده داده بر بادم

منم که عاشق و رند بلا کش اویم

جواب عهد الستش بلی بلی دادم

اگر چه رو سیهم بنده علی هستم

ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادم

بیا و بگذر از این کذب لیلی و مجنون

که این فسانه مکرر شده ست در یادم

حدیث خسرو و شیرین نموده کامم تلخ

که من نه کوهم و نی تیشه و نه فرهادم

مگو مگو دگر از عشق وامق و عذرا

بده بده تو نشانی ز سرو و شمشادم

بیا بیا و قصه عشق علی و زهرا گو

بکو که تا تو بگویی ز شوق جان دادم

بدین روانی طبعش ببین که (حامد) گفت:

به عشق حضرت زهرا غلام خوشزادم

(استاد بزرگوار حجت الاسلام معاونیان)

پس از در گیری شدید با ضد انقلاب که متشکل از کومله ، دمکرات ، منافقین و چریکهای فدایی و ساواکیهای زمان شاه بود، بر اثر اصابت گلوله از هوش رفتم . وقتی به خودم آمدم توان هیچ حرکتی نداشتم حتی چشمانم نیز باز نمیشد اما گوشهایم می شنید در آن حال صدای دو نفر را در بالای سرم شنیدم که با هم بحث میکردند یکی از آنها می گفت : " سر این یکی را هم ببریم و با خود ببریم "
اما دیگری گفت : " نه برای این سر پول نمیدهند گفته اند فقط برای سرهایی که ریش دارند پول می دهیم "و . . .

صدها گل سرخ و یک گل رویایی
ما را ز سر بریده می ترسانی؟
ما گر ز سر بریده می ترسیدیم
در مجلس عاشقان نمی رقصیدیم